Tekst: Bart Maes

Samen bezoeken we Olivier in zijn woonhuis aan de Egelantiersgracht in Amsterdam. Een leuk grachtenpandje waar de rozen uitbundig aan de gevel bloeien en de buurt nadrukkelijk betrokken wordt in het leven van de familie Olivier. Buiten op straat staat een tafel met bankje, waaraan het doorlopend aanschuiven is. We drinken een glas wijn en krijgen een hapje geserveerd door Marieke, die liefkozend zijn muze wordt genoemd. Ondertussen legt hij op straat de laatste hand aan een nieuw objet trouvé: ‘Vrouw van hout of vrouw vangoud’. Eerder maakte hij de mossel- en pianobar en vervaardigde hij voor het Maasmechelse Terhills Hotel ‘De wekkers’.

Kleurrijk
Waar hij vooral om bekend is zijn de grote kleurrijke schilderijen. De uitbundigheid spat van deze mediterrane werken af. De taferelen op zijn doeken, of het nu portretten van wulpse, zelfbewuste jonge vrouwen zijn of van beschonken nachtbrakers die plotseling het licht of de liefde hebben gezien, van uit de hand gelopen diners of Fellini-esque circustaferelen – overal wordt de theatrale exuberantie van het leven op canvas en papier gevierd en vereeuwigd.

Olivier legt uit wat zijn beeld over het kunstenaarschap is. “Een goede kunstenaar kan je mee op reis nemen en die kun je op het ene moment vragen: kan je van mij een foto maken? En op het volgende moment: kan je voor mij een gerecht maken? Kan je voor mij een gedicht schrijven? Een schets, klets en gezwets. Als artiest moet je veelzijdig zijn. Dat zie je terug in mijn schilderijen, eten, feesten en mooie vrouwen. De artiest moet alles kunnen verbeelden. Niet alleen in een schilderij, een object of een illustratie, maar soms sta ik in de keuken en maak ik van garnalenkroketten tot petit fours of een high tea. Altijd met veel fantasie en gerechten die hoog op smaak zijn.”

Regelmatig kookt hij voor een grote groep fans, aan het begin van een nieuwe expositie. Lekker eten muziek, een verwelkoming door pin-ups, met goochelaar Fritz. Kortom een avondvullend en feestelijk programma. Iedereen is enthousiast en klaar om nog meer van Guy’s werk te houden. “En soms maak ik, zeg maar andersom, in omgekeerde volgorde, van of over die avond een werk op papier of doek. Een goede kunstenaar is breed, heeft passie en is veelzijdig.” Genoeg gekletst. We besluiten om zijn nieuwe atelier te gaan bezoeken.

Expositie ‘Parade Paradis’ in de Paterskerk in Weert
In de Weerter paterskerk is een verkooptentoonstelling met recent werk van Guy Oliver te bekijken op zaterdag 19 en zondag 20 september en op zaterdag 26 en zondag 27 september. De opening is vrijdagavond 18 september, hiervoor moet u zich aanmelden (i.v.m. Covid-19) voor 14 september via [email protected] 

Creatieve hotspot
Zijn atelier is gevestigd in een voormalig munitiedepot dat is omgevormd tot cultureel bedrijventerrein De 1800 Roeden. Het is gelegen op een terrein midden in de natuur, aan de westelijke kant van Amsterdam. Dit zeer karakteristieke, groene terrein biedt een unieke broedplaats voor kunstenaars en kleinschalige bedrijfjes die bijzondere producten creëren. Het terrein heeft zelfs een amfi theater en een bijzondere horecagelegenheid. Het atelier van Olivier is gevestigd op de zolderverdieping. Een enorme ruimte die ingericht is in een mengelmoes van uitbundige stijlen waar de gezellige chaos je tegemoet komt. De vloer ligt bezaaid met verse kunstwerken. Er staan twee grote werkbanken met talloze tubes en potten verf. Werken in wording aan een waslijn en een piano. Een aantal van zijn doeken staan klaar om naar klanten in Dubai, Milaan en Zuid-Frankrijk verzonden te worden.

Inspiratie
Op de grond bevinden zich een aantal tekening en illustraties met als recent thema corona. Vertier alom, maar gesloten. Afzetlinten en een gesloten stad met een politieagent die druk gebarend alles stop legt. Omgeven door grote vrolijke doeken. Vrijwel alle titels van zijn schilderijen verwijzen naar dagen vol feesten. Zijn levensmotto is ‘la fête continue’, want het ene feest is nog niet voorbij of Olivier leeft alweer toe naar het volgende. Hij werkt in deze bizarre tijden stevig door aan nieuwe doeken, schetsen, objecten en werken op papier. In zijn atelier mogen we ze aanschouwen. Ditmaal in nieuwe poses. De extravagante verschijningen met hun betoverende aanbidders, de honderden figuranten uit zijn verbeeldingswereld en de bon-vivants verkleed als ‘fruits des mer’. Levenslustige langoustines, negentiende-eeuwse matrones die door ‘champagne flûtes’ amper op hun benen kunnen staan en kakelbonte gastronomische ‘amants d’art’. Waarin niet alleen door de kunstenaar, die er niet van houdt om tussen de lijntjes te schilderen, maar ook door kunstliefhebbers en natuurlijk de afgebeelde personages ongegeneerd geknoeid mag worden. En dan telkens weer die portretten van femmes fatales en ontelbare andere adembenemende muzen. ’s Avonds ontvang ik nog een appje van Guy Olivier. ‘Onze gezellige dag eindigt nog mooier! Ik heb een uitnodiging ontvangen om in 2021 in Berlijn te exposeren’.

www.guyolivier.com

Het bericht Expositie ‘Parade Paradis’ van Guy Olivier in Paterskerk Weert verscheen eerst op MLA Stories.

Tekst: Wesley Hegge

Als hij door het nieuwe kantoor van Land van Horne in de Poort van Limburg in Weert loopt, begint het besef al te komen. “Ik ga een warme organisatie missen. De familiecultuur die er heerst, de mensen die met zoveel liefde dag in dag uit voor de cliënten klaarstaan.”

Organisatie
Steven Han begon in 2018 als voorzitter van de Raad van Bestuur. “Ik woon in Amersfoort en Weert is best een eindje weg. Maar ik woon vlak bij het station en in de trein kun je ook veel werken. Dus ik besloot de opdracht aan te nemen. Het was een interim opdracht, aanvankelijk voor een jaar. Dat zijn er twee geworden. Er werd mij gevraagd om naar de toekomstige uitdagingen te kijken en in beeld te brengen hoe Land van Horne in de omgeving past.”

De omgeving waarin de zorginstelling actief is, bestaat uit vijf gemeenten: Weert, Nederweert, Leudal, Cranendonck en Someren. Verspreid over die gemeenten liggen achttien (woon-)zorgcentra en kleinschalige woonvoorzieningen. Er wordt een breed palet aan (tijdelijke) zorg- en welzijns-diensten aangeboden in zorgcentra, woonzorgcentra en in de thuissituatie. Met 2700 medewerkers is Land van Horne één van de grotere werkgevers in de regio. “Dat valt niet meteen op, want er is geen groot gebouw waarin we gevestigd zijn. We hebben verschillende locaties en onze medewerkers zijn in de wijken bezig. Het was een lang gekoesterde wens om de medewerkers die ondersteunend werk verrichten, en voorheen verspreid werkten, samen te brengen. Dat hebben we gedaan in de Poort van Limburg. Ik ben blij dat de centrale huisvesting inmiddels ingericht is.”

Samenwerking
Wat Han opvalt, is dat het intern een organisatie is waarbij de zorg en ondersteuning goed samenwerken. “En de mensen zijn bescheiden. Dat terwijl de druk op de zorg enorm groot is en het werk ontzettend belangrijk is. Die druk kan beklemmend voelen. In de wijkverpleging en ouderenzorg is het werk zwaar.” Dat werk wordt alleen maar zwaarder. De vergrijzing neemt toe en er is meer zorgpersoneel nodig om te voldoen aan de vraag. “Het beleid vanuit de overheid is dat mensen langer thuis blijven wonen, maar men heeft geen oplossingen hoe we dat moeten doen. Dat is het grote vraagstuk voor de toekomst. We hebben de afgelopen periode als zorg-organisatie gekeken hoe je het initiatief kunt nemen om dat te organiseren met elkaar. Met elkaar, want we kunnen het niet alleen. We willen met andere partijen bekijken welke rol eenieder kan nemen, van woningcorporatie tot gemeente, welzijnsorganisatie en de buurtbewoners.”

Woonzorgconcepten
Er wordt daarom ingezet op het ontwikkelen van woonzorg-concepten. “We hebben hierbij twee gedachten. In een aantal gebieden waar we een verpleeghuis hebben, willen we daaromheen appartementen laten realiseren door een partij. Zodat we de zorg op een veilige manier kunnen leveren. Dat is een soort campusgedachte, met zorg op afroep. Daar hoort eigenlijk ook een buurtsupermarkt bij.”

Het kan vanuit een bestaande locatie, maar ook omgekeerd. Als voorbeeld noemt hij de doorontwikkeling van de wijken Keent en Moesel in Weert. “Hier ga je vooraf nadenken hoe je bij de herinrichting van dat gebied de zorg kan integreren. Als je dat doet, kun je het langer thuis blijven wonen daadwerkelijk waarmaken. De vereenzaming bij ouderen is namelijk groot.” Voor het ontwikkelen zou het volgens Han mooi zijn om juist een mix van doelgroepen in één woonconcept te betrekken. “Samen waarde toevoegen waarbij een wooncorporatie, de zorginstelling en ook de ondernemers het geheel versterken. Dat vraagt om een gezamenlijke visie waarbij ook de vrije woonsector aan bijdraagt. Dat kan heel goed, want het feit dat er goede zorg- en sociale voorzieningen in de nabijheid van een appartement aanwezig zijn, maakt de waarde van het private vastgoed hoger. Dat betekent wel commitment van iedereen en begrip voor ieders belang.”

Campusgedachte
Als voorbeeld van een plek waar de campusgedachte tot zijn recht kan komen, noemt Han het Zorgplein. Op de plek waar tot eind 2017 zorgcentrum St. Maritnus stond, prijkt sinds vorig jaar het nieuwe Zorgplein. “Dit is hét kennis- en expertisecentrum van de stichting. We bieden hier op veel vlakken specialistische zorg. Zo is zorgcentrum Martinus bijvoorbeeld ingericht voor cliënten van verschillende zorgvragen. De appartementen en woongroepen in het zorgcentrum zijn voor ouderen met lichamelijke klachten of dementie, maar zijn ook het nieuwe thuis voor mensen met de ziekte van Huntington.”

Het Zorgplein heeft een intramurale setting, maar vormt tegelijkertijd een ideale kern voor een campusgedachte. “Je zou eromheen appartementen voor senioren kunnen bouwen. Je hoeft er als bewoner niet meteen gebruik van te maken. Maar stel, één van de partners, bijvoorbeeld de man, krijgt binnen een aantal jaren dementie. Dan kunnen ze daar blijven wonen. De man kan af en toe naar de dagbesteding in het Zorgplein. Bovendien is er zorg op afroep als het nodig is. Zo wordt de vrouw ontlast en ga je ook vereenzaming tegen. Ze kunnen met z’n tweeën tot het einde van hun leven in het appartement blijven wonen.”

Zorgmedewerkers
Een grote uitdaging is het toenemende tekort aan zorgpersoneel. “Er komen tekorten, die trend is gaande. Nu werkt al één op de zeven mensen in de zorg. Als we niet beter en anders gaan kiezen, leren en werken, dan moeten dat er in 2040 één op de vier zijn. Ik verwacht veel van de woonzorgconcepten. Dat biedt perspectief. Bovendien zetten we niet alleen veel in op het aantrekken van nieuwe medewerkers, maar ook in het behoud van medewerkers.”

Werkgeluk staat daarom hoog op de agenda. “We willen graag dat iedereen met plezier naar het werk komt. Een goede sfeer is daarvoor van groot belang, daarom stimuleren we het informele contact en de warme familiecultuur. De medewerker krijgt de verantwoordelijkheid om een goede werk-/privébalans na te streven. We zorgen voor voldoende zelfstandigheid, uitdaging en erkenning in de werkzaamheden. Ontwikkelingsmogelijkheden horen hier zeker bij. De leidinggevenden spelen hierin een grote rol. Er is veel contact tussen medewerkers en leidinggevenden. Zij spelen in op de wensen en behoeften en krijgen daarvoor de ruimte.” Ook is het zaak om de juiste medewerker op de juiste plek in te zetten. “Dat levert de meest deskundige zorg op. Daartoe zullen we de zorgprocessen verbeteren. Een nieuwe functie-mix kan hierbij helpen. Medewerkers krijgen ruimte voor ondernemendheid, vernieuwing en innovatie. Alle nieuwe ideeën die bijdragen aan het werkgeluk, juichen we toe. Het zit vaak in de kleine dagdagelijkse dingen.”

Corona
Terugblikkend op zijn periode bij Land van Horne, komt ook de corona ter sprake. “Een periode van veel onzekerheid. In die onzekerheid hebben we geprobeerd het goede te doen. Om verspreiding van het virus aan banden te leggen, werd half maart een bezoekverbod ingesteld bij veertien van de achttien (woon)zorgcentra. Kwartierstaete, Bruggerhof, Aan Stad-thoes en St. Charles wonen mensen zelfstandig en krijgen thuiszorg. Dat bezoekersverbod is misschien nog wel het heftigste geweest. Allereerst voor cliënten en hun mantelzorgers, maar ook voor onze medewerkers die zo gewend zijn om de naaste familie bij de zorg te betrekken en uitgebreid de tijd te nemen voor het afscheid. In tegenstelling tot andere ziektebeelden is de terminale fase heel kort. Voor medewerkers die vaak een langdurige band met hun cliënten onderhouden, was het pijnlijk om te zien dat mantelzorgers heel vluchtig afscheid moesten nemen van hun dierbaren. Om collega’s te ondersteunen, hebben we een speciaal team opgericht en stimuleren we collega’s om gevoelens onderling bespreekbaar te maken.”

www.landvanhorne.nl

Het bericht Steven Han neemt afscheid van Land van Horne: ‘Ik ga de warme familiecultuur missen’ verscheen eerst op MLA Stories.