Locked-up en fucked-up, dat is het gevoel wat de afgelopen dagen veelvuldig naar boven borrelt bij mij. Locked-up, een persoonlijke ‘vervoeging’ van lockdown, is de harde realiteit welke zich op dit moment in Italië afspeelt. Fucked-up spreekt voor zich denk ik. Het kwam niet geheel uit het niets natuurlijk, maar voelde toch als een dief in de nacht. Het overvalt je, ineens was het daar. Ik moet eerlijk toegeven dat ik een kleine 3 weken geleden ook nog een soort van laconiek was. Beetje bagatelliseren, het valt toch wel mee, het is vast niet meer dan een ernstige griep, kijk naar de ‘werkelijke’ cijfers, en vooral, laat je niet gek maken.
Hetgeen waarvoor ik in Midden-Italië was, het opstarten van een bedrijfje en bezoeken van mijn relaties, ging gewoon door. Ook mijn vrienden welke hier al jaren resident zijn waren glashelder in hun mening hierover. Zo werd alleen de gedachte al aan de dreigende aantocht van de onzichtbare vijand door ons in de kiem gesmoord, en per direct on-hold gezet. Dit konden we echt even niet gebruiken allemaal. Zondag 8 maart stond dan ook een zakelijke lunch op de kalender, de verdere planning moest gemaakt worden en de agenda’s strak getrokken. Echter die ochtend stonden we al op met een unheimisch gefuhl, het nieuws van de afsluiting van Noord-Italie had ons inmiddels bereikt. De lunch ging door, maar de stemming was inmiddels van enigszins bedrukt naar zorgelijk gedaald.
Langzaam begon de ernst van de zaak tot ons door te dringen en werd het oh zo gevreesde onderwerp weer van stal gehaald. We konden toen echt niet bedenken dat nog voor we dit scherp hadden de volgende maatregel alweer onderweg was: HEEL ITALIE CODE ROOD. Zo, dat kwam binnen. LOCKDOWN. Waarvan het grootste gedeelte van Nederland sinds gisteren, 15 maart, ook in denkt te zitten. Ik spreek volledig op eigen titel en naar eigen beleving, laat dat voorop staan, maar het komt nog niet in de buurt hiervan. Hotels zijn nog gewoon open, evenals winkels, kappers en afhaalrestaurants. De Anko adviseert nu zelf haar leden maar vanaf morgen de deuren te sluiten. En ook niet onbelangrijk, men mag nog steeds vrij buiten rondlopen en elkaar bezoeken. Waarbij samenscholing, wat een negatief woord blijft het toch, bijna niet te voorkomen valt. Een soort van dweilen met de kraan open denk ik dan. Om de noodzaak nog maar even kracht bij te zetten kruipt men vervolgens laat in de avond in diverse nieuwsuitzendingen gezellig op een kluitje bij elkaar. En dan moeten wij het nog allemaal serieus nemen. De wekker is inmiddels gegaan maar opstaan is er nog steeds niet bij. Sluimerstand noemen ze dat geloof ik.
Nederland zit nu in de fase waar Italië een aantal weken geleden al inzat. En waar Nederland van zou kunnen en moeten leren in plaats van te wijzen met het vingertje richting de Laars. “Dat soort toestanden willen we hier niet” roepen onze leiders unaniem. Nou, ik kan het bijna voorspellen, dat soort toestanden blijven op deze manier niet lang meer uit. Maar nog een paar weekjes geduld, want eerst moet de inhaalslag natuurlijk nog gemaakt worden. Italië heeft daarentegen, even los van de discussie wat zij misschien ook al eerder hadden kunnen en moeten doen, rigoureus ingegrepen en wel binnen 24 uur. Keihard en duidelijk.
Lockdown is lockdown. Alles dicht is alles dicht. En niet meer naar buiten is niet meer naar buiten, alleen nog voor een noodzakelijke boodschap of apotheekbezoek met ingevuld en ondertekend formulier. Heb je dat laatste niet bij je en/of is je verhaal niet aannemelijk mag je voorlopig even mee en kan de boete oplopen tot 5000 euro. Dat zijn maatregelen. Prettig? Nee, verre van dat en soms zelfs beangstigend. Maar alles om het tij te doen keren. En de Italianen? Ze zuchten een keer en dragen het, met heel veel respect voor elkaar en de opgelegde regels, in afwachting en hoop van wat komen gaat. Respetto. Ik wens ons allen veel wijsheid en sterkte toe de komende tijd, take care.
Bella van Zuylen
(Bella van Zuylen is een pseudoniem, de naam van de schrijfster is bij de redactie bekend).
